Kultura samurajów

Z kulturą Japonii nieodłącznie wiążą się samurajowie. Ich pozycja społeczna wielokrotnie ulegała zmianie – od zwykłych służących aż do najwyższych urzędników. Są to ciekawe postacie, dlatego postanowiłem napisać o nich referat.

Wiele źródeł głosi, że ta grupa społeczna powstała na przełomie VII i VIII wieku wraz ze zmianą ustroju politycznego w Japonii. Z początku byli tylko prawnie przysługującymi starszym ludziom opiekunami. W dwunastym stuleciu ich znaczenie w kraju zaczęło mocno wzrastać. Obejmowali funkcje urzędników, zarządców ziem, wojowników. W 1868 roku samurajowie dążyli do zniszczenia rządów feudalnych i stworzenia lepszego państwa. Niestety niedługo po tych wydarzeniach stali się mniejszością narodową, której zakazano nosić broń, powszechnie uważaną za duszę wojownika. Zakaz ten sprowokował krwawe walki w Japonii. Oficjalnie uważa się, że samurajowie wyginęli. Jednak ich kultura jest dalej kultywowana przez wiele osób wyznających zasady bushido.

            Bushido jest tłumaczone jako ,,droga wojownika”. To kodeks stworzony przez samurajów. Nie jest on spisany; przekazuje się go z pokolenia na pokolenie. Jest on bardzo mocno związany z filozofią Wschodu. Wskazywał rycerzowi jak ma żyć, odpowiadał na wiele pytań egzystencjalnych. Tej sztuki uczono już od dziecka, aby wojownik gdy dorośnie był doskonale przygotowany do bitwy. Jednak bushido nie polegało jedynie na nauce walki z przeciwnikiem. Uczono również pokory, wartości, często wskazując na autorytety.  Główną zasadą wojownika było posłuszeństwo swojemu zwierzchnikowi. Gdy japoński rycerz został wysłany do walki, zostawiał swoich bliskich oraz sprawy, które musiał pozałatwiać i szedł na pole bitwy. Nie było mowy o niewoli czy poddaniu się. Samuraj walczył do samego końca, co świetnie przedstawia film pt. ,,Ostatni samuraj”. Gdy wojownik splamił swój honor np. poprzez ucieczkę czy też nieposłuszeństwo, najlepszym rozwiązaniem dla niego było samobójstwo. Jest to tak zwana ceremonia sepuku, polegająca na wbiciu sobie noża w podbrzusze i rozcięciu sobie brzucha. W tym samym czasie  głowa samuraja była ścinana przez towarzysza.

            Wojownik poruszał się głównie na koniu. Jego podstawową bronią był łuk. Samuraj najpierw próbował celnie postrzelić przeciwnika. Mieczy używano dopiero wtedy, gdy skończył się zapas strzał. Pozostałe uzbrojenie składało się ze: zbroi, miecza, sztyletu   i długiego kija. Zbroja była robiona z najlepszej jakości metalu oraz ozdabiana drogimi kamieniami lub drogocennymi materiałami. Każdy samuraj miał swoje dwa miecze: jeden długi, lekko zakrzywiony przy końcu, noszony za pasem (zwany kataną) oraz mały sztylet (wakizashi). Dodatkowo nosili także długi kij (naginata), zakończony wygiętym ostrzem.

            Podczas bitwy rycerz starał się zrzucić z konia przeciwnika, a następnie przebić go mieczem. Często jednak, aby do takiej sytuacji doszło trzeba było pokonać poczet, liczący przeważnie od kilku do kilkunastu łuczników oraz chorążego. Ten ostatni pełnił ważną rolę. Nie odstępował od swojego pana oraz miał za zadanie trzymanie chorągwi, tak, aby była widoczna. Samuraje przeważnie walczyli razem. Taki oddział składał się z kilkunastu samurajów oraz od stu do nawet pięciuset służebnych (czyli pocztowych). Dowódcą był zwykle najstarszy lub najmądrzejszy członek rodu.

            Na zakończenie chciałbym podkreślić, że to dość przybliżony opis wojowników i ich zwyczajów. Na przestrzeni lat ulegał on ogromnym przemianom. Myślę, że od samurajów moglibyśmy się wiele nauczyć, niekoniecznie walki. Wystarczy spojrzeć na ich kulturę, która jest przecież piękna- pełna szacunku do innych ludzi, oddania, honoru i wielu innych ważnych wartości.

Źródła:
http://www.samuraje.com/
http://pl.wikipedia.org/wiki/Samuraj
z tego co pamiętam były jeszcze 2 ale niestety nie potrafię sobie ich przypomnieć =/